Postępy w dziewiarstwie okrągłym

Wstęp

Do tej porydziewiarstwo okrągłemaszyny zostały zaprojektowane i wyprodukowane do masowej produkcji dzianin. Specjalne właściwości dzianin, zwłaszcza delikatnych, wytwarzanych metodą dziania kołowego, sprawiają, że tego typu dzianiny nadają się do stosowania na odzież, tekstylia przemysłowe, odzież medyczną i ortopedyczną,tekstylia samochodowe, wyroby pończosznicze, geotekstylia itp. Najważniejszymi obszarami dyskusji w technologii dziewiarstwa okrągłego są zwiększanie wydajności produkcji i poprawa jakości tkanin, a także nowe trendy w wysokiej jakości odzieży, zastosowaniach medycznych, odzieży elektronicznej, delikatnych tkaninach itp. Znane firmy produkcyjne podążają rozwój maszyn dziewiarskich okrągłych w celu rozszerzenia działalności na nowe rynki. Specjaliści tekstylni w branży dziewiarskiej powinni mieć świadomość, że tkaniny rurowe i bezszwowe doskonale nadają się do różnych zastosowań nie tylko w tekstyliach, ale także w medycynie, elektronice, rolnictwie, cywilnictwie i innych dziedzinach.

Zasada działania i klasyfikacja maszyn dziewiarskich okrągłych

Istnieje wiele typów maszyn dziewiarskich okrągłych, które wytwarzają długie odcinki tkaniny rurowej produkowanej do określonych zastosowań końcowych.Maszyna dziewiarska okrągła single jerseysą wyposażone w pojedynczy „cylinder” igieł, który wytwarza gładkie tkaniny o średnicy około 30 cali. Produkcja wełny włączonaMaszyna dziewiarska okrągła single jerseyjest zwykle ograniczony do grubości 20 lub grubszej, ponieważ w tych miernikach można zastosować podwójną przędzę wełnianą. Układ cylindrów dziewiarki rurowej single jersey pokazano na rys. 3.1. Inną nieodłączną cechą wełnianych tkanin single jersey jest to, że krawędzie tkaniny mają tendencję do zawijania się do wewnątrz. Nie stanowi to problemu, gdy tkanina ma postać rurki, ale po rozcięciu może powodować trudności, jeśli tkanina nie jest prawidłowo wykończona. Maszyny pętelkowe frotte są podstawą tkanin polarowych, które powstają w wyniku przerobienia dwóch przędz w ten sam ścieg, jednej przędzy gruntowej i jednej przędzy pętelkowej. Te wystające pętelki są następnie szczotkowane lub unoszone podczas wykańczania, tworząc tkaninę polarową. Maszyny dziewiarskie do taśmy to maszyny dziewiarskie tubowe z pojedynczym dżersejem, które zostały przystosowane do chwytania skrawkastabilne włóknor w strukturę dzianiny.

Maszyny dziewiarskie z podwójnym dżersejem(Rys. 3.2) to maszyny dziewiarskie single jersey z „tarczą”, w której znajduje się dodatkowy zestaw igieł ustawionych poziomo w sąsiedztwie pionowych igieł cylindrycznych. Ten dodatkowy zestaw igieł pozwala na produkcję tkanin dwukrotnie grubszych niż w przypadku tkanin single jersey. Typowe przykłady obejmują struktury oparte na blokach do bielizny/odzieży wierzchniej oraz tkaniny ze ściągaczem 1 × 1 do legginsów i produktów odzieży wierzchniej. Można stosować znacznie cieńsze przędze, ponieważ pojedyncze przędze nie stanowią problemu w przypadku dzianin typu double jersey.

Parametr techniczny ma podstawowe znaczenie dla klasyfikacji dziewiarki okrągłej z lycry. Wskaźnik to odstęp między igłami i odnosi się do liczby igieł na cal. Ta jednostka miary jest oznaczona dużą literą E.

Dziewiarki okrągłe do dżersejów, obecnie dostępne od różnych producentów, są oferowane w szerokiej gamie rozmiarów. Na przykład maszyny z płaskim łożem są dostępne w rozmiarach od E3 do E18, a maszyny okrągłe o dużej średnicy od E4 do E36. Szeroka gama sprawdzianów spełnia wszystkie potrzeby związane z dziewiarstwem. Oczywiście najpopularniejsze modele to te o średnich rozmiarach.

Parametr ten opisuje wielkość obszaru roboczego. Na dziewiarce okrągłej z dżersejami szerokość to robocza długość łóżek mierzona od pierwszego do ostatniego rowka i zwykle wyrażana jest w centymetrach. Na maszynie dziewiarskiej okrągłej z lycry szerokość to średnica łoża mierzona w calach. Średnicę mierzy się na dwóch przeciwległych igłach. Maszyny dziewiarskie okrągłe o dużej średnicy mogą mieć szerokość 60 cali; jednak najczęstsza szerokość to 30 cali. Dziewiarki okrągłe o średniej średnicy mają szerokość około 15 cali, a modele o małej średnicy około 3 cali.

W technologii maszyn dziewiarskich podstawowym układem jest zespół elementów mechanicznych poruszających igły i umożliwiających uformowanie pętelki. Wydajność maszyny zależy od liczby zawartych w niej systemów, ponieważ każdy system odpowiada ruchowi podnoszenia lub opuszczania igieł, a tym samym tworzeniu kursu.

Ruchy systemu nazywane są krzywkami lub trójkątami (podnoszenie lub opuszczanie w zależności od wynikowego ruchu igieł). Systemy maszyn z płaskim łożem są rozmieszczone na elemencie maszyny zwanym wózkiem. Wózek przesuwa się po łóżku do przodu i do tyłu ruchem posuwisto-zwrotnym. Obecnie dostępne na rynku modele maszyn posiadają od jednego do ośmiu systemów rozmieszczonych i łączonych na różne sposoby (liczba wózków i liczba systemów na wózek).

Dziewiarki okrągłe obracają się w jednym kierunku, a różne systemy są rozmieszczone wzdłuż obwodu łoża. Zwiększając średnicę maszyny, można zwiększyć liczbę systemów, a co za tym idzie, liczbę kursów wprowadzanych na każdy obrót.

Obecnie dostępne są duże maszyny dziewiarskie okrągłe o różnych średnicach i układach na cal. Na przykład proste konstrukcje, takie jak ścieg jerseyowy, mogą mieć do 180 systemów; jednakże liczba systemów wbudowanych w maszyny okrągłe o dużej średnicy zwykle waha się od 42 do 84.

Przędza podawana na igły w celu uformowania tkaniny musi być przenoszona określoną ścieżką od szpuli do strefy dziania. Różne ruchy na tej ścieżce prowadzą przędzę (prowadniki nici), regulują naprężenie przędzy (urządzenia napinające przędzę) i sprawdzają, czy przędza nie pęka.

Przędza ściągana jest ze szpuli umieszczonej na specjalnym uchwycie, zwanym sztyftem (jeśli jest umieszczony obok maszyny) lub stojakiem (jeśli jest umieszczony nad maszyną). Następnie przędza jest prowadzona do strefy dziania przez prowadnik nici, którym jest zwykle mała płytka ze stalowym oczkiem do przytrzymywania przędzy. Aby uzyskać szczególne wzory, takie jak efekty intarsji i vanisé, maszyny krążkowe tekstylne są wyposażone w specjalne prowadniki nici.

Technologia dziania wyrobów pończoszniczych

Przez stulecia głównym zajęciem przemysłu dziewiarskiego była produkcja wyrobów pończoszniczych. Prototypowe maszyny do dziewiarstwa osnowowego, okrągłego, płaskiego i pełnowymiarowego zostały zaprojektowane z myślą o dziewiarstwie wyrobów pończoszniczych; jednakże produkcja wyrobów pończoszniczych koncentruje się prawie wyłącznie na maszynach okrągłych o małej średnicy. Terminem „wyroby pończosznicze” określa się ubrania zakrywające głównie kończyny dolne: nogi i stopy. Istnieją doskonałe produkty wykonane zprzędze wielowłóknowena maszynach dziewiarskich o liczbie igieł od 24 do 40 na 25,4 mm, takich jak cienkie pończochy i rajstopy damskie oraz wyroby grube z przędzy przędzionej na maszynach dziewiarskich o liczbie igieł od 5 do 24 na 25,4 mm, takich jak skarpetki, podkolanówki i grube rajstopy.

Damskie tkaniny bezszwowe o drobnej grubości są dziane o gładkiej strukturze na maszynach jednocylindrowych z obciążnikami dociskowymi. Skarpety męskie, damskie i dziecięce o strukturze prążkowanej lub sznurkowej, dziergane są na maszynach dwucylindrowych z piętą i palcami o ruchu wahadłowym, które są łączone poprzez łączenie. Pończochy na kostkę lub za łydkę można wyprodukować na typowej specyfikacji maszyny o średnicy 4 cali i 168 igłach. Obecnie większość wyrobów pończoszniczych bezszwowych wytwarzana jest na dziewiarkach okrągłych o małych średnicach, najczęściej pomiędzy E3,5 a E5,0 lub skoku igieł pomiędzy 76,2 a 147 mm.

Skarpety sportowe i codzienne o gładkiej podstawie są obecnie zwykle dziane na maszynach jednocylindrowych z obciążnikami dociskowymi. Bardziej formalne, proste skarpetki żebrowane można dziać na maszynach cylindrycznych i podwójnych, zwanych maszynami „prawdziwymi żebrami”. Rysunek 3.3 przedstawia układ tarczy i elementy dziewiarskie maszyn żebrowych.